मेरो भन्नु केही छैन!

आदर म त्यसको गर्छु
जस्ले मेरो पनि इज्जत गर्छ
बिना करण नाटक गर्ने
मेरो कुनै इच्छ्या हैन

दिन रातको किच् किच् सुन्दा
लाग्छ नर्क मा पो छु कि
एक अर्कालाई होच्याउने होड बाजीमा
आखिर मानवता नै बिर्सेंको पो हो कि

आफ्नो स्वर ठुलो राख्ने क्रममा
अरुको चित्त दुखेको देखिदैन
आफ्नो सिर ठाडो राख्ने क्रममा
अरुलाई बदनाम गरेको पत्तो हुँदैन

ल भैगो हारें म यो झगडामा
सिकारु नै पो छु अझै
हुननी परेछैन मलाई पहिलो यसमा
अब मौन नै रहन्छु सधैं

शायद मेरो प्रयास कुम पर्‍यो
शायद मेरो मेहेनत व्यर्थै गयो
चित्त त मेरो पनि छ नि
तर सहनै पर्ने बाध्यता पनि छ

जे म हृदय देखी मान्छु
त्यही नै म गर्छु
कसैले मलाई काम नलाग्ने भन्दैमा
मेरो मुल्य नघट्ने म मान्छु

एक्लो प्रयास

कल्पना नै नगरेको जस्तो
तर भिडमा पनि एक्लो
कैयौं पाइला सँगै छन्
तर गन्तव्य सबैको भिन्नै हो

कोहीसँग गुनासो छैन
दोष आखिर कसैको हैन
आफ्नो गन्तव्य खोज्ने क्रममा
हराए पनि त्यो अन्त्य त हैन

शुन्यताले भने सताउंछ
आफ्नै छायाले तर्साउंछ
आँफैले अफुलाई भुलेझैं लाग्छ
बेसाहारा नै भएझैं लाग्छ

तर सम्झाउन खोज्छु आँफैलाई
बिलाई जाला यी दु:खका पल भनी
हौशला दिन्छु आँफैलाई
बाच्नु छ अझै धेरै भनी...

Unseen injury

My injury was unseen. There was no bandage, there was no plaster cast but I was broken inside. Sometimes I thought having an incurable disease would be better than what I was experiencing. At least people would be there for me. At least I could tell the world I am sick and I need time to recover. At least I would not have to pretend to be fine when I am not.

Every day was a struggle. From getting up in the morning to brushing my teeth, it was a real struggle. I had to really push myself to go get some food. I could hear my stomach growling but I would not be able to swallow anything. There was this sinking feeling that always followed me. At times I felt like I was drowning and I could not breathe. It felt like I was being dropped from very high above and there was nothing I could do. The landing would be rough but unavoidable. I used to feel cold when I was sweating like a fountain. I had very visible dark circles and I was losing a lot of weight. My eye bags were so big I could feel its weight on my cheeks. I knew something was wrong with me but I did not know how to make it right again. So I tried to run away from it. You think it helps when you try to suppress your feelings and try to stay strong. But it works just the opposite. You can hide it but you cannot run away from it. 

It felt terrible to be me. I never hated myself so much. I started blaming myself for choosing to study, choosing to love, choosing to breathe and choosing to live. I started dreaming of the relief I felt when I was not there in my own life. “Not being there” was the only thought that calmed me down. I knew it was scary but it was the only thought that worked. 

One day I woke up in the middle of the night and talked to myself. I asked if I was to blame for being cheated. Was it my fault that the person I loved the most lied to me? Was I to blame for not having anyone by my side? Was it my fault that I was not enough for someone? No. The answer was No. Then I realized I was punishing myself for something I didn’t do. I did not know if I deserved the life I had always dreamt of, but I knew that I did not deserve this. So, I decided to make my injuries visible to all. You wondering how??? The answer was simple… by talking about it… by seeking help… 

माया जालैमा

यती धेरै माया, यती धेरै बाचा
अनौठो डरले सताउंथ्यो मलाई
कही कुनै पल तेसै बिलाई जाला भनी
खै के भो के भो तर
शायद सम्हाल्न सकिन आफुलाई
परि हाले माया जालैमा
तिम्रो माया जालैमा

सपनाहरु मेरा
सजाए मैले हाम्रो लागि
सदैब तिमी मेरो, र म तिम्रो
अनी हाम्रो एउटा सानो शहर

तिम्रा कमीहरुलाई अप्नाए
के आवश्यकता थियो थाहा छैन
तर तिम्रा हरेक झुठ मैले पत्याए
आफ्नो डरलाई भित्र भित्रै गुट्मुट्याए

आखिर परि सकेथे माया जालैमा
तिम्रो माया जालैमा

हो! चोट दियौ, दुखायौ मेरो मुटु
संसार जित्ने आस देखाइ  भुइं मै झारी दियौ
हो! अत्यन्तै पिडा भएको छ मलाई
तै पनि घस्रिदै अगाडि बढ्न खोज्दैछु

थाहा छैन कहाँ बिसाउने यो बोझ
कागजका पाना झै थुप्रिदै छन्
मुस्कुराउने प्रयास अझै गर्दैछु
चाहे वास्तविकता लाई पन्च्छ्याएर होस्

आखिर परि सके म माया जालैमा
तिम्रो माया जालैमा ...

अन्त्यमा...

शायद जान चाहेको ठाउँको
ठेगाना बताएनन् कसैले
स्वतन्त्रता थियौ खोजेको
तर बुझेनन् कसैले

कागज सरी जलायौ
खरानी सरी मेटायौ
गयौ तिमी टाढा
छोडेर संसार सारा

जीवनलाई त त्याग्यौ
छोड्यौ तिमीले साथ
अस्तित्व नै मेटायौ
तर बाँकी भए तिम्रा याद

पुराना दिन जब सम्झिन्छु
तिम्रा चाहना, तिम्रा इच्क्षा तिम्रा आकांक्षा
आउछन् आँखा अगाडि मेरा
शायद हिम्मत नहारेको भए गर्नेथ्यौ सबै पुरा

तिमी जहाँ छौ, जे गर्दै छौ
शायद खुशी छौ
जुन शान्ती को खोजीमा हिंडेथ्यौ
शायद तिमीले भेट्यौ

तिमीले रोजेको दुनियाँमा
शायद रमाउदै छौ तिमी
खुशी र शान्तीले कहिले साथ नछोडोस्
यही छ मेरो शुभकामना...


   

जीवन एक रङ्मन्च

जीवन को यो रङ्मन्च मा
नाटक ठानेर सबै कुरालाई
मनमा कैयौ पिडा बोकेको भएपनी
मुस्कुराउदै हिड्छु खुशीका क्षन नभएपनी

दिन बित्दै गए
अरु दिन थपिंदै गए
थुप्रिदै गए अरु नाटक
जे होस्, फेरी फर्किनु नपरोस तेही ठाउँ, गर्न तेही नाटक

जीवनले हैन, संसारले हैन
यहाँको चलनले सताए झैं लाग्छ
फूलको सुबाश लिने क्रममा
अनेकौं काडाबाट घोचिए झैं लाग्छ

संसारलाई के बिरानो भन्ने
अंधेरीमा आफ्नै छायाले साथ छोडेपछी
अर्को दिनको सुरुवात संगै बिहानी आउंछ
छांया  संगै आफु पनि तयार हुन्छु
जीवनको रङ्मन्चमा नाटक गर्न ........

लैजाउ न...

टाढा लैजाउ मलाई
कतै टाढा लैजाउ
यो कोलाहल बाट टाढा
यो हल्ला बाट टाढा
जहाँ कोही छैन
जहाँ यादले पच्छ्याउंदैन
हुन्छु त केबल म
र शान्ती मेरो मनमा।।।